Poznat kao nepokolebljivi vođa Kolubarske bitke, Živojin Mišić je iza čelične uniforme krio dušu filozofa. Njegov lični dnevnik, godinama čuvan u arhivama, otkriva lice čoveka koje istorija retko pokazuje – ranjivo, samokritično i duboko emotivno.
U vreme kada je Srbija birala svoje heroje na bojnom polju, živote mnogih vodile su i velike porodične priče. Supruga vojvode Živojina Mišića, Lujza (rođena Krikner), bila je obrazovana i odmerena žena nemačkog porekla, čija ljubav prema srpskom oficiru nije samo premostila kulturološke razlike — već je postala simbol hrabrosti, zajedništva i vere u Srbiju.
Najlepšu ljubavnu priču ima Živojin Mišić. Način na koji je on našao svoju Lujzu, oženio je i usrećio ostavlja bez teksta
Četnički pokret Draže Mihailovića ili Jugoslovenska vojska u otadžbini, kako je zvanično nazivan, bio je i ostao jedan od najkontroverznijih pojava u Drugom svetskom ratu, ne samo srpske, odnosno jugoslovenske, već i evropske istorije.
Vojvoda Živojin Mišić rođen je 19. jula 1855. godine od oca Radovana, zemljoradnika, i majke Anđelije (rođene Damjanović) u selu Struganiku nadomak Mionice. Na svoju ruku preokrenuo je tok Kolubarske bitke i izvojevao jednu od najveličanstvenijih pobeda Srbije u Prvom svetskom ratu.
Legendarni vojvoda je učestvovao u svim ratovima od 1876. do 1921. godine. O njegovim podvizima se uči širom sveta, a ovako je govorio svojim saputnicima.
Početkom jeseni Austro-Ugari su krenuli preko Dunava i u napad na Smederevo. Malobrojna vojska kod Smedereva je doživljavala poraz i poslala poziv za pomoć.
Momčilo Gavrić je na početku Prvog svetskog rata imao jedva osam godina i bio je osmo dete svojih roditelja oca Alimpija i majke Jelene. U avgustu 1914, austrougarski vojnici su činili velike pokolje civilnog stanovništva u kojima je nastradala i porodica Gavrić.
Lujza Mišić (Beograd, 7/19. jul 1865 — Beograd, 7. decembar 1956) bila je žena vojvode Živojina Mišića, sa kojim je imala šestoro dece.
Živopisino selo Struganik, smešteno između padina Divčibara i Suvobora, je mesto koje je izrodilo jednog od najvećih vojskovođa u istoriji srpskog naroda.
Na samom kraju života vojvoda je, tokom lečenja u Parizu, odlučio je da napiše svoje memoare, koji bi poslužili budućim naraštajima. Knjigu nije završio, u tome ga je pretekla smrt 20. januara 1921. ali “Moje uspomene” ipak jesu objavljene i danas služe kao podsetnik na lik i delo jednog od najvećih vojskovođa srpskog naroda.
Na Jovanjdan 1921. godine preminuo je vojvoda Živojin Mišić. U zoru, 20. januara 1921. godine, okupio je decu oko sebe i rekao ” Ne ostavljam vam nikakvo bogatstvo sem svog časnog imena sa kojim ćete da se ponosite kroz život”. Tražio je da mu ogrnu vojničku bluzu koju je nosio 47 godina u 6 ratova i umro.
Valjevo je grad koji je poznat po tome da njegovi stanovnici imaju najčistiji izgovor srpskog jezika, barem kada je o akcentovanju reči. Poznat je po valjevskim planima koje ga okružuju i čuvenoj visoravni Divčibare. Nekima je poznat i po reci Gradac.
Za okolinu ove banje se vezuju mnoge legende.