Kako su izgledali prvi ugostiteljski objekti u Srbiji
Pre nego što su moderni restorani postali deo svakodnevice, u Srbiji su postojali hanovi, mehane i gostionice u kojima su se okupljali trgovci, putnici i lokalno stanovništvo. Ova mesta nisu bila samo prostori za obedovanje, već i centri društvenog života.
Prvi beogradski restorani – Gde su se okupljali putnici i trgovci?
Jedan od prvih poznatih restorana u Beogradu bio je kafana „Dardaneli“, otvorena u 19. veku. Ova kafana nalazila se blizu današnje Knez Mihailove ulice i bila je poznata po bogatoj ponudi jela i okupljanju umetnika i intelektualaca. Takođe, kafana „Znak pitanja“, otvorena 1823. godine, i danas postoji kao jedan od simbola starog Beograda.
Možda vas zanima:
KONOBARICA: "Kada želimo da gosti odu, koristimo OVAJ TRIK"
Mnogi komentatori složili su se da koriste isti trik...
Gosti na Zlatiboru svojim postupkom izludeli vlasnika: "Napustite lokal i više nikada ne dolazite"
Nesvakidašnja scena na Zlatiboru pokrenula je pravu lavinu komentara na društvenim mrežama.
Šta se jelo u prvim restoranima?
Meni u starim restoranima oslanjao se na tradicionalnu srpsku kuhinju, uz uticaje turske, austrougarske i mediteranske gastronomije. Najčešća jela uključivala su:
- Jagnjetinu ispod sača
- Pasulj sa suvim mesom
- Riblju čorbu i pečenu pastrmku
- Pite i proje
- Slatkiše poput urmašica i baklava
Najpoznatiji restorani van Beograda
Osim prestonice, i drugi gradovi Srbije imali su čuvene restorane.
Niš – Restoran „Mrak“ bio je poznat po svojim mesnim specijalitetima i gostoprimstvu.
Novi Sad – „Lipa“ je bila jedno od mesta gde su gosti uživali u lokalnim ribljim specijalitetima.
Kragujevac – Mehane na starom karavanskom putu nudile su putnicima topao obrok i prenoćište.
Ugostiteljstvo kroz vekove
Prvi restorani u Srbiji nisu bili samo mesta za obedovanje, već i društveni centri gde su se vodili razgovori o politici, umetnosti i životu. Iako su se trendovi menjali, duh srpske gostoljubivosti ostao je nepromenjen, a neke od najstarijih kafana i restorana i danas čuvaju duh prošlih vremena.
Zašto se ognjište nikada nije gasilo: Oganj kao sveto mesto doma, ulaz za duše i najstariji bog u srpskoj religiji
U tradicionalnim srpskim kućama, ognjište nije bilo samo mesto za kuvanje – bilo je centar sveta. Vatra se nije gasila bez molitve, pepeo nije iznošen bez reči, a oganj se poštovao kao živo biće.
Zašto se verovalo da sova “zove” mrtve: Noćne ptice u srpskoj mitologiji i njihova uloga u životu i smrti
U narodnom predanju Srba, sova nije bila samo ptica noći – već tihi glasnik onostranog. Ako se oglasi iznad kuće, naročito u ponoć, verovalo se da “neko mora poći” ili da duša luta bez mira.
Ko su bili Vetrenjaci: Nevidljiva bića iz srpskih planina koja su donosila bolest, šapat i inspiraciju
U narodnim verovanjima srpskog naroda, posebno u planinskim krajevima, verovalo se da kroz vetar prolaze nevidljiva bića – Vetrenjaci. Oni nisu ni dobri ni zli, ali njihov dah može doneti i pesmu i ludilo.
Zašto su žene u Levaču stavljale crvenu vunu pod prag kada dete krene u školu: Vuna kao amajlija i glas predaka
U selima Levača, početak škole bio je više od koraka ka znanju – bio je trenutak kada se dete izlaže svetu. Zato su majke i bake stavljale crvenu nit vune pod prag – da dete ostane bistro, zdravo i vezano za dom.
Konj u srpskom predanju: Sveti pratilac ratnika, vodič duše i životinja koja vidi ono što ljudi ne smeju
U staroj srpskoj mitologiji, konj nije bio samo jahaća životinja, već posrednik između svetova. Verovalo se da vidi duhove, oseća smrt i ponekad vodi dušu na onaj svet – tiho, bez pitanja.
Komentari(0)