Prve informacije o Mandušiću datiraju iz februara 1648. godine, kada se pominje mletački napad na Drniš i Knin, u kome je Mandušić imao značajnu ulogu.
Vuk Mandušić (umro 31. jula 1648) bio je capo direttore Morlačke vojske, jedan od najistaknutijih harambaša u Dalmatinskoj Zagori, koji se borio protiv Osmanskog carstva u Kandijskom ratu. On je jedan od čuvenih junaka srpske epske poezije. Petar II Petrović Njegoš obesmrtio je Vuka Mandušića u „Gorskom vijencu”.
Vuka Mandušića su nazivali Morlahom ili Vlahom, a njegovo rodno mesto je nepoznato, ali generalno se smatra da je rođen negde u Dalmatinskoj Zagori. Nekoliko mesta u zaleđu današnje Šibensko-kninske županije se smatra mogućim mestima rođenja, među kojima su: Rupe kod Skradina, prema usmenoj tradiciji koju je 1756. godine sačuvao franački monah Andrija Kačić Miošić, i Petrovo polje.
Pošto je Vuk Mandušić opevan u Njegoševom delu, koje je iz 19. veka, delo je bilo pod uticajem dodatnih teorija, da je iz Velestova i da je hajdukovao u Kotarima ili da su poreklom iz Tetova (današnja Severna Makedonija), pre nego što su se naselili u Sredsku kod Prizrena, dok ostali trvde da je to druga osoba sa istim imenom.
Možda vas zanima:
Dokaz da je Njegoš spavao sa ženom stoji u ovim rečima: Mantija nije bila prepreka za dame, a celibat mu je teško padao
Tekst ove, za mnoge, najlepše ljubavne pesme, prvi put je objavljen u Bosanskoj vili 15. januara 1913. godine. Objavio je Pavle Popović pod nazivom "Jedna nepoznata Njegoševa pesma"
Kada je umro, Petar Petrović Njegoš imao je samo 37 godina: 10 meseci kasnije otvorili su sanduk i evo šta su zatekli
"Blago onom ko dovijeka živi, imao se rašta i roditi," su upravo Njegoševe reči koje vladiku Rada i dan danas najbolje opisuju. On je rođen da doveka živi.
Možda vas zanima:
Dokaz da je Njegoš spavao sa ženom stoji u ovim rečima: Mantija nije bila prepreka za dame, a celibat mu je teško padao
Tekst ove, za mnoge, najlepše ljubavne pesme, prvi put je objavljen u Bosanskoj vili 15. januara 1913. godine. Objavio je Pavle Popović pod nazivom "Jedna nepoznata Njegoševa pesma"
Kada je umro, Petar Petrović Njegoš imao je samo 37 godina: 10 meseci kasnije otvorili su sanduk i evo šta su zatekli
"Blago onom ko dovijeka živi, imao se rašta i roditi," su upravo Njegoševe reči koje vladiku Rada i dan danas najbolje opisuju. On je rođen da doveka živi.
Možda vas zanima:
Dokaz da je Njegoš spavao sa ženom stoji u ovim rečima: Mantija nije bila prepreka za dame, a celibat mu je teško padao
Tekst ove, za mnoge, najlepše ljubavne pesme, prvi put je objavljen u Bosanskoj vili 15. januara 1913. godine. Objavio je Pavle Popović pod nazivom "Jedna nepoznata Njegoševa pesma"
Kada je umro, Petar Petrović Njegoš imao je samo 37 godina: 10 meseci kasnije otvorili su sanduk i evo šta su zatekli
"Blago onom ko dovijeka živi, imao se rašta i roditi," su upravo Njegoševe reči koje vladiku Rada i dan danas najbolje opisuju. On je rođen da doveka živi.
Usvojio je svog nećaka Tadiju Vrančića, koji se kasnije potpisivao kao Mandušić. Nakon Vukove smrti Tadija ga je zamenio na mestu komandanta šibeničkih uskoka.
Krajem februara 1648. godine, upao je u mletačku Dalmaciju sa Vlasima iz Petrovog polja, gde je borbe vodio oko pet meseci.
Tokom Kandijskog rata (1645—1669), bila je potrebna čvrsta organizacija, sa oficirom koji je bio komandant nekoliko harambaša. U početku je ova pozicija bila neutvrđena. Sveštenik Stjepan Š/Sorić se navodio kao governator delli Morlachi, Petar Smiljanić kao capo, Vuk Mandušić kao capo direttore, Janko Mitrović kao capo principale de Morlachi, Jovan Dračevac kao governator i mnogi drugi. „Uskočka” ili „morlačka” vojska imala je manje od 1.500 boraca.
Prve informacije o Mandušiću datiraju iz februara 1648. godine, kada se pominje mletački napad na Drniš i Knin, u kome je Mandušić imao značajnu ulogu. U martu i maju iste godine, učestvovao je u oslobađanju Klisa i Ključa (sa 175 boraca). Mletački komandant Leonardno Foskolo spominje Mandušića u svom obavještenju od 3. jula zbog pljačkanja Ključa i i osmenske teritorije.
Foskolo 11. jula spominje zlatnu medalju koju je Stjepan S/Šorić dobio iste godine u junu, iako je hrabar vojnik i ima nešto pristaša, ne može da računa na posluh, jer sa vojnicima nije darežljiv, dok bi za kapetana Mandušića došla druga kolajna jednaka Šorićevoj, a on je zanago zaslužuje, to bi njemu prištedilo gorčinu isključenja, a naciji bi poslužilo na veliku utehu, jer je on na Krajini cenjen više nego ijedan drugi.
(Vikipedija)
Vojislav Ilić Mlađi i zaboravljena poezija o Šumadiji: stihovi u kojima se čuje miris zemlje i zvuk zvona
Vojislav Ilić Mlađi, često u senci slavnog imenjaka, ostavio je snažan pesnički trag u srpskoj književnosti početkom 20. veka. Njegove pesme o Šumadiji, narodu i običajima danas su nepravedno zaboravljene, iako su svedočanstvo o vremenu u kojem se narodna duša pretakala u stih.
Kako se izrađuje glina iz Jadranske Lešnice: zanat koji živi kroz lonce, pećnice i zemljane saksije
U selu Jadranska Lešnica kod Loznice i danas se vadi glina iz lokalnih oranica, koristi se za pravljenje lonaca, crepulja i pećarskih cigli, a znanje se prenosi kroz porodice. Ova glina je cenjena zbog svoje izuzetne čistoće i izdržljivosti.
"Ljiljkovanje" na Petrovdanske poklade: zaboravljeni dečji običaj iz sela kod Valjeva
Nekada su deca u valjevskom kraju na poklade trčala kroz selo s vencima od ljiljana na glavi, pevajući i prizivajući zdravlje. Danas taj običaj pamte samo stariji, ali u nekim selima još uvek živi u sećanjima.
Bio je srpski vladar iz senke: Pričalo se da je vanbračni sin kneza Miloša, posle ubistva Mihaila venčao se njegovom verenicom, a onda je misteriozno umro
Blaznavčevo delo i njegov uticaj na istoriju Srbije ostali su nedovoljno istraženi i istorijski nepotpuno ocenjeni. Poslednji sati u životu Milivoja Petrovića bili su veoma intrigantni, kao i čitav njegov život, a njegova iznenadna smrt je i dalje obavijena velom misterije.
„Beli medenjak“ iz Negotinske krajine: Zaboravljena sorta belog luka koja se suši u vencima
Luk koji ne pecka, već miriše na detinjstvo: Stara sorta iz Negotina čuva ukus zaboravljenih bašta
Komentari(0)