PRVI SRPSKI ORKESTAR Da li ste čuli za "Knjaževsko-srpsku bandu" i koliko je ona značajna za srpsu muziku
Prvi srpski orkestar osnovan je u Kragujevcu 1831. godine.
Obnova srpske države za vreme Miloša Obrenovića bila je po ugledu na vodeće evropske države. Nakon što je Kragujevac postao prestonica, a Miloš stekao naslednu titulu i time osigurao da će njegova deca biti na prestolu nakon njega, nastavilo se daljim uređivanjem mlade države koja je imala veliki posao ispred sebe.
Po ugledu na evropske dvorove, knez Miloš, koji je inače voleo muziku i “imao tanano čuvstvo” za nju, preduzima prve korake na ovom polju i osniva “Knjažesko-srbsku bandu”. Bila je to prva vojna muzika u Srbiji.
“Knjažesko-srbska banda” osnovana je 1831. godine, kao posebno odeljenje gardijskog bataljona u Kragujevcu. Knežev brat Jevrem Obrenović osnovao je 1829. u Šapcu bandu za potrebe svoje vojske. Kapel majstor bio je Josif Šlezinger, Jevrejin iz Sombora, koji je na poziv zapovednika Šabačke nahije Jevrema Obrenovića došao u Srbiju iz Novog Sada, gde se u to vreme nalazio kao kapelnik građanske garde. Svoju muzičku karijeru u Srbiji Šlezinger je započeo kao učitelj muzike Jevremove dece.
Kneževa želja bila je da svi bandisti budu Srbi “rođeni u Kneževini”. Pored muzičke nadarenosti kandidati su imali i obavezan lekarski pregled, zato što se tražilo da budu zdravi i jakog telesnog sastava. Starosna granica je bila između 12 i 20 godina. Banda je imala vojni karakter, koji je naglašavo i “kitnjasti mundir” u koji su bandisti bili odeveni. Kada je oformljena, banda je imala 16 članova, a posle tri meseca 35 članova i 12 raznih instrumenata (klarinet, fagot, kontrafagot, truba, horna, flauta, doboš).
Popularni su bili marševi koje je komponovao Šlezinger, logorski marš, majorski marš, Čojkovićev marš, apotekarski marš, ruski marš, turski marš, kao i narodne pesme, Braćo Srbi radujmo se, Ajduk Veljko, Ustaj, ustaj Srbine.
Zadužbina kraljice koja je volela Srbiju: priča o manastiru Gradac
Na obroncima Golije, u tišini guste šume i među izvorima bistre vode, stoji manastir Gradac – veličanstvena zadužbina kraljice Jelene Anžujske. Njegova istorija, arhitektura i priče o osnivačici govore o vremenu u kojem su žene retko imale priliku da ostave svoj trag, a ona je to učinila na najlepši način – darujući Srbiji hram jedinstvene lepote.
Od Seobe Srba do kraljevskog ateljea – put Paje Jovanovića
Među srpskim slikarima, ime Paje Jovanovića zauzima posebno mesto. Njegove raskošne istorijske kompozicije i majstorski portreti osvojili su evropske galerije i dvorove, a njegovo ime postalo sinonim za spoj umetnosti, preciznosti i kosmopolitskog duha.
Tri krune Nemanjića – priča o sinovima prvog srpskog kralja
Kada je 1217. godine u manastiru Žiča, pred rukom svog brata arhiepiskopa Save, Stefan Prvovenčani postao prvi kralj Srbije, započeo je novu epohu srpske državnosti. Njegovi sinovi – Radoslav, Vladislav i Uroš I – nasledili su krunu i nastavili očev put, ali svaki od njih na drugačiji način, kroz saveze, trgovinu i političke izazove srednjovekovne Evrope.
POTEGAO PIŠTOLJ NA KOLEGU, SVEČANO OTVORIO WC NA SPLAVU: Filmska životna priča Pavla Vuisića, ostavio čak TRI TESTAMENTA
Ljubav našeg naroda prema Pavlu Vuisiću kao glumcu proporcionalna je našoj potpunoj neupućenosti u njegovu biografiju, privatni život, politička gledišta i svetonazor, depresiju koju je lečio alkoholom, i njegovu omrazu prema glumi.
Mihajlo Pupin – dečak iz Idvora koji je pravio svoje prve izume
Pre nego što je postao svetski poznat naučnik, pronalazač i profesor na Kolumbija univerzitetu, Mihajlo Pupin bio je radoznali dečak iz banatskog sela Idvor. Njegovo detinjstvo bilo je ispunjeno igrom, ali i neutaživom željom da otkriva kako stvari funkcionišu.
Komentari(0)