Reč amanet ima bogatu istoriju i specifično značenje u srpskom jeziku
Reč amanet je povezana sa temama poverenja, obaveza i nasleđa. U savremenom srpskom jeziku, amanet označava obavezu ili zadatak koji je neko ostavio drugoj osobi da ga izvrši i predstavlja sinonim za poverenje koje osoba ostavlja nekome da ispuni ono što ga je zamolila.
Amanet može da podrazumeva i testament ili pisani zapis u kojem neko nešto ostavlja ili poverava drugoj osobi. Takođe, može se koristiti i za nešto dragoceno ili vredno što se prenosi ili ostavlja kao "nasleđe".
Reč amanet potiče od turske reči emanet koja je izvedena od arapskog aman što znači "sigurnost", "spasenje", "zaštita". U arapskom jeziku, aman se koristio u kontekstu zaštite i sigurnosti, a kroz turski jezik se razvila u značenje "zadatak" ili "obećanje".
U istoriji, amanet se koristio u kontekstu različitih tradicija u vezi sa nasleđem, zakonima, i običajima. U muslimanskoj tradiciji, amanet je označavao poverenje koje se poklanjalo nekome, najčešće u vezi sa imovinom, novcem ili važnim zadacima. Ovo je bilo povezano sa idejom da neko ne može da prekrši poverenje i da se mora poštovati volja osobe koja je nešto poverila.
U periodu osmanske vladavine na Balkanu, kao i u kasnijim vremenima, amanet je često bio deo običaja koji se odnosio na vernost, lojalnost, i odgovornost. Osoba koja je imala amanet bila je dužna da ispuni očekivanja i zadatke koje joj je neko poverio, bilo da je u pitanju imovina ili neka druga obaveza.
U srpskoj narodnoj književnosti i pesništvu, pojam amanet ima posebnu simboliku. U mnogim narodnim pesmama i pričama, junaci ostavljaju amanet svojim najbližima – obično roditelji ili stariji članovi porodice daju svoje poverenje mlađima, obavezivši ih da čuvaju tradiciju, imanje ili porodicu. Takođe, amanet se često pominje u kontekstu nečije poslednje želje ili oporuke, kao simboličnog zadatka koji treba ispuniti.
Danas se reč amanet koristi ređe nego nekada, i najčešće označava želju preminulog člana porodice u vezi sa nečim dragocenim što treba da se prenese na buduće generacije.
(Kurir)
Zadužbina kraljice koja je volela Srbiju: priča o manastiru Gradac
Na obroncima Golije, u tišini guste šume i među izvorima bistre vode, stoji manastir Gradac – veličanstvena zadužbina kraljice Jelene Anžujske. Njegova istorija, arhitektura i priče o osnivačici govore o vremenu u kojem su žene retko imale priliku da ostave svoj trag, a ona je to učinila na najlepši način – darujući Srbiji hram jedinstvene lepote.
Od Seobe Srba do kraljevskog ateljea – put Paje Jovanovića
Među srpskim slikarima, ime Paje Jovanovića zauzima posebno mesto. Njegove raskošne istorijske kompozicije i majstorski portreti osvojili su evropske galerije i dvorove, a njegovo ime postalo sinonim za spoj umetnosti, preciznosti i kosmopolitskog duha.
Tri krune Nemanjića – priča o sinovima prvog srpskog kralja
Kada je 1217. godine u manastiru Žiča, pred rukom svog brata arhiepiskopa Save, Stefan Prvovenčani postao prvi kralj Srbije, započeo je novu epohu srpske državnosti. Njegovi sinovi – Radoslav, Vladislav i Uroš I – nasledili su krunu i nastavili očev put, ali svaki od njih na drugačiji način, kroz saveze, trgovinu i političke izazove srednjovekovne Evrope.
POTEGAO PIŠTOLJ NA KOLEGU, SVEČANO OTVORIO WC NA SPLAVU: Filmska životna priča Pavla Vuisića, ostavio čak TRI TESTAMENTA
Ljubav našeg naroda prema Pavlu Vuisiću kao glumcu proporcionalna je našoj potpunoj neupućenosti u njegovu biografiju, privatni život, politička gledišta i svetonazor, depresiju koju je lečio alkoholom, i njegovu omrazu prema glumi.
Mihajlo Pupin – dečak iz Idvora koji je pravio svoje prve izume
Pre nego što je postao svetski poznat naučnik, pronalazač i profesor na Kolumbija univerzitetu, Mihajlo Pupin bio je radoznali dečak iz banatskog sela Idvor. Njegovo detinjstvo bilo je ispunjeno igrom, ali i neutaživom željom da otkriva kako stvari funkcionišu.
Komentari(0)