Bela ili crna, domaća ili „turska“, filter, espreso, instant… kafa je sastavni deo života miliona ljudi širom sveta. Tako je i u Srbiji – ispijanje prve jutarnje, putne, popodnevne, one koju popijemo na poslu, ili one koju povezujemo sa opuštanjem i ćaskanjem sa prijateljima, poseban je ritual za svakog od nas. A taj ritual, po svoj prilici, na ovim prostorima, traje više od pet vekova!
Prapostojbinom kafe danas se smatra Etiopija, država u istočnoj Africi. Ne zna se pouzdano kada je ova biljka otkrivena i kada je tamo počela da se koristi. Poznato je da su u davnoj prošlosti zrna biljke kafe služila kao dodatak jelu i za pravljenje vina.
Najkasnije u 9. veku kafa je prešla Crveno more i odomaćila se među stanovništvom na Arabijskom poluostrvu. Veruje se da je ova oblast u jugozapadnoj Aziji i mesto rađanja napitka koji mi danas znamo pod imenom „kafa“. Iako su u prvo vreme Arapi brižljivo čuvali tajnu njenog pravljenja, kafa se odatle tokom vekova raširila po celom svetu – počev od Bliskog i Srednjeg Istoka, pa nadalje.
Značajna stanica u tom „putešestviju“ bio je i Beograd…
Kafa po prvi put među Srbima
Svakodnevno ispijanje kafe bilo je značajan deo društvenog života u Osmanskom carstvu. Zato se veruje da je, zajedno sa turskim osvajanjima, i ona stigla na Balkan. Stigla i – svima se svidela!
Printscreen
Iako je verovatno da su se stanovnici južnih krajeva Srbije još i pre upoznali sa ovim napitkom, prvo „zvanično mesto“ gde se služila i ispijala kafa otvoreno je u Beogradu 1522. godine. Zvalo se – kafana!
Godinu pre toga vojska Sulejmana Veličanstvenog osvojila je Beograd. Turci su se nastanili u gradu donoseći sa sobom nove običaje. Jedan od njih bio je ispijanje kafe. Na javnim mestima, to je bilo moguće jedino u kafanama čije ime i dolazi od turske reči „kahvehane“ preuzete iz arapskog i persijskog „qahve“ („kafa“) i „khane“ („kuća“) ili, rekli bismo – „kuća kafe“.
O prvoj kafani u Beogradu ne zna se mnogo. Bila je podignuta negde na Dorćolu koji je, zbog svog položaja, u to vreme bio centar trgovine i raskršće mnogih puteva. Ako je i imala ime, ono do danas nije sačuvano. Poznato je da se nalazila na spratu kuće i da su gosti u njoj sedeli na podu. Služila se samo kafa i to u malim šoljama, a ulaz je bio dozvoljen jedino muškarcima.
Odavde, kafa se dalje širila na Zapad, ka Evropi, gde je počela da stiže i sa trgovcima sa Orijenta i ubrzo postala jedan od omiljenih napitaka tamošnjeg stanovništva. Prva kafana u Engleskoj počela je da radi u Oksfordu 1650. godine. U Beču, prva prodavnica kafe otvorena je 1683. godine, a postoji i podatak da je sredinom 18. veka samo u Veneciji postojalo više od 200 kafana!
Ipak, i Beogradu je ostalo nešto po čemu je mogao da se diči – jer, osim od onih u Parizu ili Londonu, njegova kafana bila je starija čak i od Carigradske! Prvu kafanu u prestonici Osmanskog carstva otvorila su dvojica Sirijaca „tek“ 1555. godine.
Kafa kao nezaobilazni deo svakog razgovora
Od tih „dorćolskih početaka“ do današnjih, modernih vremena, kafa je u Srbiji prešla dug put. Prešla, i na tom putu postala nezaobilazni deo svakodnevnog života.
Negde tokom 19. veka iz muškog se proširila i na ženski svet – dame iz građanskih slojeva društva u to vreme počele su da organizuju sedeljke u svojim salonima, druže se sa prijateljicama, razgovaraju i ispijaju kafu. Tada ovaj napitak dobija onu, danas tako prepoznatljivu dimenziju – priču i opuštanje uz šoljicu divnog, toplog napitka.
Zabeleženo je da se ispijanje kafe kao deo društvenog događaja prvi put pominje u dokumentu iz 1892/93 iz Smedereva gde je, u letnjikovcu dinastije, kraljica Natalija Obrenović priredila prijem.
Uz kafu se razgovaralo, pregovaralo i dogovaralo. Ona se ispijala polako, „natenane“ i tako da se uživa u svakom trenutku. A, tako je i danas…
(Istorijski zabavnik)
NEPRESUŠNA MUDROST NAŠEG NARODA! Ljudi smišljali, Vuk skupljao: Ovo su najbolje SRPSKE narodne poslovice!
Vuk Stefanović Karadžić (1787. - 1864.) bio je srpski filolog, reformator srpskog jezika, sakupljač narodnih umotvorina i pisac prvog rečnika srpskog jezika. Imao je toliki uticaj da su miu se divila i čuvena braća Grim, Vilhem i Jakob.
Pečenje hleba ispod sača u selima Homolja: Miris detinjstva koji se ne zaboravlja
U zabitim domaćinstvima istočne Srbije, hleb se i danas mesi ručno, sa sopstvenim kvascem, i peče pod užarenim sačem – kao pre sto godina
"Ruganje pokojnicima": Otac Predrag istakao 1 običaj koji Srbi praktikuju na sahrani, a zapravo nije u skladu sa crkvom
Otac Predrag Popović ukazao je na običaj koji se u mnogim krajevima Srbije poštuje, a koji nikako nije u skladu ca crkvenim učenjem i liturgijskim životom.
Uroš Predić i njegovi zapisi o srpskom selu: delo slikara koji je pisao kao hroničar
Iako je najpoznatiji kao slikar koji je oslikao lice srpskog naroda, Uroš Predić je iza sebe ostavio i pisane tragove o svakodnevici, verovanjima i običajima sela iz kojih je crpeo inspiraciju. Njegovi zapisi iz Orlovata i Banata, danas sačuvani u beleškama, pisamima i memoarima, prava su književnost u zrnima.
Izrada gajdi u selu Kamenica kod Knjaževca: poslednji čuvar zvuka starog Istoka
Na obroncima Stare planine, u selu Kamenica nadomak Knjaževca, još uvek postoji radionica u kojoj nastaju gajde – tradicionalni duvački instrument koji je vekovima bio pratnja svadbi, praznika i pastirskih priča. Sve se pravi ručno, od prirodnih materijala, bez šablona i mašina.
Komentari(0)