U dolini reke Studenice, podno planine Radočelo, Stefan Nemanja je podigao crkvu koju je posvetio Bogorodici
Crkva je građena od 1183. do 1196. godine. Tada se Stefan Nemanja na državnom saboru odrekao prestola u korist svog srednjeg sina Stefana i zamonašio i dobio ime Simeon. Dve godine kasnije, sveti Simeon odlazi na Svetu Goru gde se 26. februara 1199. godine i upokojio u Manastiru Hilandar.
Mošti Stefana Nemanje, odnosno monaha Simeona, 1206. godine Sveti Sava donosi u Srbiju i zajedno sa braćom ih polaže u već pripremljenu grobnicu u Bogorodičinoj crkvi gde i danas mošti počivaju.Od 1206. godine pa do polovine druge decenije XIII veka Sveti Sava boravi u Studenici kao starešina – Iguman, u činu Arhimandrita. Pod Savinim starateljstvom Manastir Studenica je postao kulturni, duhovni i medicinski centar srednjovekovne Srbije.
Sveti Sava je dao i da se na crkvi ispiše natpis:
"OVAJ PRESVETI HRAM PREČISTE VLADIČICE NAŠE BOGORODICE SAZDAN BI VELESLAVNIM … VELIКIM ŽUPANOM I SVATOM (PRIJATELJEM) CARA GRČКOG КIR ALEКSE – STEFANOM NEMANJOM (КOJI JE) PRIMIO ANĐEOSКI OBRAZ (КAO) SIMEON MONAH … (A ZAVRŠEN – NASLIКAN – BI TRUDOM VELIКOG ŽUPANA … STEFANA … I) VELIКOG КNEZA VUКANA GODINE 6717. (to je 1209.), INDIКTA 12. I MENE КOJI SAM TU RADIO POMENITE SAVU GREŠNOGA."
Bogorodičina crkva je jednobrodna građevina sa polukružnim oltarskim prostorom i apsidama, na istoku, i unutrašnjom pripratom na zapadu.
Nemanjina crkva, spolja je pokrivena belim mermerom, i odražava skladan odnos dva arhitektonska stila - istočnog i zapadnog - koja su se, baš kao i kulture, vekovima preplitale na ovim prostorima. Na fasadi se prepoznaju i uticaji romanike, koja je tada bila dominatan graditeljski stil u zapadnoj Evropi, i vizantijski stil kakav se negovao u Solunu i Carigradu. Kako su svi potonji vladari dinastije Nemanjić svoje zadužbine gradili ovim stilom, Studenica je nazivana i Majkom crkava, kako zbog graditeljskog stila koji je započela, tako i zbog toga što je njen ktitor sam rodonačelnik vladarske loze.
Vrhunac umetničkog oblikovanja u Studenici predstavljaju četiri portala, među kojima se posebno izdvaja zapadni portal smešten između spoljne i unutrašnje priprate.
Bogorodičina crkva živopisana je u vrme kneza Vukana, najverovatnije uz pomoć brata Stefana Prvovenčanog.
Prvobitni živopis delom je sačuvan u oltaru, potkupolnom prostoru, na zapadnom zidu i u donjim zonama naosa. Centralno mesto u oltaru zauzima kompozicija Bogorodice sa anđelima, a u zoni ispod nalazi se predstava Pričešće apostola. Starom slikarstvu pripadaju i predstave Blagovesti i Sretenje na zapadnom delu oltarske pregrade. Najmonumentalnija, a po umetničkim odlikama najsavršenija, je kompozicija Raspeće Hristovo, u naosu.
Ovo žensko ime se danas ne daje devojčicama: Palo je u zaborav, nećete ga nigde čuti
Posmatrano zajedno sa imenima koja vode poreklo iz latinskog jezika, ovde osnova "vita" znači "život"
Ova molitva Presvetoj Bogorodici se izgovara nedeljom! Veruje se da reči donose mir, sreću i blagostanje!
Jake reči molitve Presvetoj Bogorodici nedeljom
MISTERIOZNI KAMENI KRSTOVI ISTOČNE SRBIJE: Zašto su se nekada podizali bez imena pokojnika?
Širom istočne Srbije, naročito u oblastima oko Timoka, Negotina i Zaječara, i danas se mogu videti neobični kameni krstovi bez natpisa, imena ili godina. Za razliku od tipičnih nadgrobnih spomenika, ovi krstovi nisu vezani za konkretne ljude, već predstavljaju deo starog običaja za koji mnogi veruju da potiče još iz predhrišćanskog perioda.
BILJKA KOJA "VRAĆA VID": Kako se vidova trava nekada koristila u srpskoj narodnoj medicini?
Vidova trava, danas skoro zaboravljena biljka, imala je posebno mesto u tradicionalnoj srpskoj narodnoj medicini. Smatrana moćnim lekom za oči i vid, ova biljka bila je deo posebnih rituala i verovanja koja su vekovima praktikovana širom Srbije.
TAJNA PRVOG OTISKA "GORSKOG VIJENCA": Kako je Njegoševo delo skriveno i spaseno od cenzure?
"Gorski vijenac", epsko delo Petra II Petrovića Njegoša, danas je jedan od simbola srpske i crnogorske kulture, ali malo je poznato koliko je dramatična bila njegova štamparska istorija. Prvo izdanje ovog slavnog dela, objavljeno 1847. godine u Beču, štampano je pod izuzetno teškim uslovima i uz veliku tajnost, kako bi se sačuvalo od stroge austrougarske cenzure.
Komentari(0)