Teodor Janković-Mirijevski, poznat i kao Grof od Mirijeva, bio je značajan srpski naučnik, prosvetitelj i reformator koji je imao ključnu ulogu u modernizaciji obrazovanja kako u Vojvodini (deo Habsburške Monarhije) tako i u Rusiji.
Rani život
Teodor Janković-Mirijevski rođen je 1741. godine u Sremskoj Kamenici, gradu u Habsburškoj Monarhiji.
Njegova porodica poticala je iz sela Mirijevo, nedaleko od Beograda.
Prepoznat kao inteligentno dete, poslat je na studije filozofije u Beč, gde je kasnije i ostao.
Reforme u obrazovanju
Tokom 18. veka, sve više se shvatala važnost pristupačnog obrazovanja za svu decu, bez obzira na njihov društveni status.
Teodor Janković-Mirijevski aktivno je učestvovao u obrazovnim reformama u Vojvodini.
Godine 1773. postao je direktor srpskih i rumunskih škola u Banatu (region unutar Vojvodine).
Njegovi napori rezultirali su stvaranjem Školskog ustava za pravoslavne škole 1776. godine. Ovaj ustav poslužio je kao model za škole u drugim delovima Habsburške Monarhije gde su živeli Srbi, uključujući Mađarsku, Hrvatsku i Slavoniju.
Školski ustav obuhvatao je različite aspekte obrazovanja, uključujući državni nadzor, kvalifikacije nastavnika, nastavni plan i individualnu brigu o učenicima.
Nasleđe i uticaj
Teodor Janković-Mirijevski je svojim reformama značajno povećao broj srpskih i rumunskih škola u Vojvodini.
Naglasak je stavljao na jednak pristup obrazovanju za svu decu.
Njegov rad postavio je temelje onoga što danas smatramo modernim obrazovanjem.
Školski ustav uticao je na obrazovne prakse u Habsburškoj Monarhiji i šire.
U znak priznanja za svoje doprinose, dobio je plemićku titulu od austrijske države.
Njegov uticaj se proširio čak i na Rusiju, gde je njegov ugled stigao do dvora carice Katarine II.
Iako je bio zasenjen savremenicima poput Vuka Karadžića i Dositeja Obradovića, Teodor Janković-Mirijevski ostaje važna figura u istoriji srpskog obrazovanja i prosvetiteljstva . Njegova posvećenost pristupačnom i kvalitetnom obrazovanju i danas inspiriše nastavnike i učenike.
Pročitajte još:
Zadužbina kraljice koja je volela Srbiju: priča o manastiru Gradac
Na obroncima Golije, u tišini guste šume i među izvorima bistre vode, stoji manastir Gradac – veličanstvena zadužbina kraljice Jelene Anžujske. Njegova istorija, arhitektura i priče o osnivačici govore o vremenu u kojem su žene retko imale priliku da ostave svoj trag, a ona je to učinila na najlepši način – darujući Srbiji hram jedinstvene lepote.
Od Seobe Srba do kraljevskog ateljea – put Paje Jovanovića
Među srpskim slikarima, ime Paje Jovanovića zauzima posebno mesto. Njegove raskošne istorijske kompozicije i majstorski portreti osvojili su evropske galerije i dvorove, a njegovo ime postalo sinonim za spoj umetnosti, preciznosti i kosmopolitskog duha.
Tri krune Nemanjića – priča o sinovima prvog srpskog kralja
Kada je 1217. godine u manastiru Žiča, pred rukom svog brata arhiepiskopa Save, Stefan Prvovenčani postao prvi kralj Srbije, započeo je novu epohu srpske državnosti. Njegovi sinovi – Radoslav, Vladislav i Uroš I – nasledili su krunu i nastavili očev put, ali svaki od njih na drugačiji način, kroz saveze, trgovinu i političke izazove srednjovekovne Evrope.
POTEGAO PIŠTOLJ NA KOLEGU, SVEČANO OTVORIO WC NA SPLAVU: Filmska životna priča Pavla Vuisića, ostavio čak TRI TESTAMENTA
Ljubav našeg naroda prema Pavlu Vuisiću kao glumcu proporcionalna je našoj potpunoj neupućenosti u njegovu biografiju, privatni život, politička gledišta i svetonazor, depresiju koju je lečio alkoholom, i njegovu omrazu prema glumi.
Mihajlo Pupin – dečak iz Idvora koji je pravio svoje prve izume
Pre nego što je postao svetski poznat naučnik, pronalazač i profesor na Kolumbija univerzitetu, Mihajlo Pupin bio je radoznali dečak iz banatskog sela Idvor. Njegovo detinjstvo bilo je ispunjeno igrom, ali i neutaživom željom da otkriva kako stvari funkcionišu.
Komentari(0)