Beležeći srpsku istoriju od velikog župana Stefana Nemanje pa do poslednjeg vladara jedne srpske dinastije, među imenima njihovih supruga, lepotom i učestalošću, ubedljivo se ističu dva imena.
Značenje imena Srbi potiče još iz naše prapostojbine
Period njegove vladavine smatra se veoma značajnim u srpskoj istoriji
Bugari nikada nisu zaboravili Srbima poraz kod Velbužda. Srbi predvođeni kraljem Stefanom Dečanskim i njegovim sinom Dušanom potukli su do nogu bugarske trupe u subotu 28. jula 1330. godine i ostvarili najveću pobedu i istoriji srednjovekovne Srbije.
Iako je srednjevekovna Srbija bila verska tj. Pravoslavna država, u njoj je vladala verska tolerancija kakvu Evropa i svet tada nisu poznavali. U svim istorijskim izvorima vezanim za srpski srednji vek (uz sve mane koje nosi feudalizam tog doba), nigde nećete pronaći podatak da je neko u Srbiji izgubio glavu zbog svog verskog uverenja i to u vreme kada u zapadnoj Evropi počinje da se rađa verska fanatičnost krstaških ratova, kao i najžešći režim rimokatoličke inkvizicije koja je mučila i spaljivala ljude.
Carska crkva na Venčacu je svedočanstvo o naglo prekinutom usponu Dušanove Srbije, zaključak je arheologa Narodnog muzeja u Aranđelovcu i sa Filozofskog fakulteta u Beogradu, posle iskopavanja na lokalitetu Dvorine.
Lako se sprema, a neverovatno je ukusan.
O njoj ima veoma malo podataka, ali istorija je pamti kao kćerku srpskog kralja Milutina Nemanjića
Godišnja doba su bila podeljena na rođenje sunca (zimu) i sunčevo punoletstvo (leto), a vreme se merilo prema Jarilu.
Ako bi se napravila neka anketa sa pitanjem „Ko je bio poslednji Nemanjić?“ verovatno bi najčešći odgovor bio – car Stefan Uroš (1355–1371). On se povezuje sa raspadom Srpskog carstva do koga je došlo posle smrti njegovog oca, kralja i cara Stefana Dušana (1331–1355), kao i sa osmanskom najezdom koja je nagovestila kraj srpske srednjovekovne države. Pri tom i pridevi koji, po običaju, idu uz njihova imena – „Silni“ za Dušana, a „Nejaki“ za Uroša – kao da zlokobno nagoveštavaju teška vremena i kraj dinastije.
Ras, nekada centar i prestonica srednjovekovne Srbije!
Svake godine srpski i bugarski sveštenici služe liturgiju na dan upokojenja kralja Milutina.