Po drevnom svetogorskom predanju, koje se prenosi kroz generacije monaha, kad nestane ikona Bogorodice Iverske (iz svetogorskog manastira Ivirona), opusti isposnica Svetog Save i kad se osuši loza Svetog Simeona Mirotočivog, nastupa kraj Svete Gore.
Hilandar je srpski manastir koji se nalazi u severnom delu Svete gore Atonske, države pravoslavnih monaha koja postoji više od hiljadu godina.
Car Jovan Uroš, bratić Dušana Silnog, vladao je Tesalijom ali se odrekao prestola, uzeo monaško ime Joasif, obnavljao i dizao kelije na Meteorima, postao ktitor Velikih Meteora i vođa monaške zajednice. Njegovom smrću ugasila se Sveta loza Nemanjića a Srpska pravoslavna crkva Jovana Uroša proslavlja kao sveca 20. aprila, po starom kalendaru
Zaboravljeni grad u Dolini kraljeva, Jeleč. Poznat je i kao letnjikovac Nemanjića. Epski srednjovekovni grad nalazi se na vrhu planine Rogozne. Ne zna se tačno kada je ovo utvrđenje podignuto, ali prvi put se Jeleč pominje 1282. godine. Istorijski spisi kažu da je iste godine kralj Dragutin, loveći sa vlastelom ispod grada Jeleča, nesrećno pao s konja i polomio nogu.
Jorgovan (lat. Syringa) rod je od oko 20 vrsta cvetnica koji pripada familiji maslina (Oleaceae). Vrsta Syringa vulgaris je najbrojniji predstavnik ovog roda. Prirodni areal rasprostranjenja roda su delovi jugoistočne Evrope i Male Azije. Cveta od aprila do maja.
Jedna od najznačajnijih nemanjićkih svetinja, prvi hram posvećen svetoj Bogorodici.
Nije bilo lako sa vizantijskog dvora doći u egzotičnu, ali divlju i "varvarsku" Srbiju i preko ugovorenog braka postati supruga ne prestolonaslednika, ni vladara nego njegovog srednjeg sina. Upravo to bila je sudbina Evdokije Anđel, prve strane princeze na dvoru Nemanjića.
Beležeći srpsku istoriju od velikog župana Stefana Nemanje pa do poslednjeg vladara jedne srpske dinastije, među imenima njihovih supruga, lepotom i učestalošću, ubedljivo se ističu dva imena.
Period njegove vladavine smatra se veoma značajnim u srpskoj istoriji
Bugari nikada nisu zaboravili Srbima poraz kod Velbužda. Srbi predvođeni kraljem Stefanom Dečanskim i njegovim sinom Dušanom potukli su do nogu bugarske trupe u subotu 28. jula 1330. godine i ostvarili najveću pobedu i istoriji srednjovekovne Srbije.
Iako je srednjevekovna Srbija bila verska tj. Pravoslavna država, u njoj je vladala verska tolerancija kakvu Evropa i svet tada nisu poznavali. U svim istorijskim izvorima vezanim za srpski srednji vek (uz sve mane koje nosi feudalizam tog doba), nigde nećete pronaći podatak da je neko u Srbiji izgubio glavu zbog svog verskog uverenja i to u vreme kada u zapadnoj Evropi počinje da se rađa verska fanatičnost krstaških ratova, kao i najžešći režim rimokatoličke inkvizicije koja je mučila i spaljivala ljude.
Carska crkva na Venčacu je svedočanstvo o naglo prekinutom usponu Dušanove Srbije, zaključak je arheologa Narodnog muzeja u Aranđelovcu i sa Filozofskog fakulteta u Beogradu, posle iskopavanja na lokalitetu Dvorine.
Lako se sprema, a neverovatno je ukusan.
O njoj ima veoma malo podataka, ali istorija je pamti kao kćerku srpskog kralja Milutina Nemanjića
Godišnja doba su bila podeljena na rođenje sunca (zimu) i sunčevo punoletstvo (leto), a vreme se merilo prema Jarilu.
Ako bi se napravila neka anketa sa pitanjem „Ko je bio poslednji Nemanjić?“ verovatno bi najčešći odgovor bio – car Stefan Uroš (1355–1371). On se povezuje sa raspadom Srpskog carstva do koga je došlo posle smrti njegovog oca, kralja i cara Stefana Dušana (1331–1355), kao i sa osmanskom najezdom koja je nagovestila kraj srpske srednjovekovne države. Pri tom i pridevi koji, po običaju, idu uz njihova imena – „Silni“ za Dušana, a „Nejaki“ za Uroša – kao da zlokobno nagoveštavaju teška vremena i kraj dinastije.
Ras, nekada centar i prestonica srednjovekovne Srbije!