Prema tumačenju Veselina Čajkanovića, Srbi su pre hrišćanstva verovali u vrhovnog boga koji nije imao ime, kip ni crkvu. Verovalo se da on ne traži molitvu – već istinu. Ne pojavljuje se – ali sve vidi.
U narodnim verovanjima srpskog naroda, posebno u planinskim krajevima, verovalo se da kroz vetar prolaze nevidljiva bića – Vetrenjaci. Oni nisu ni dobri ni zli, ali njihov dah može doneti i pesmu i ludilo.
Drevni običaj otvaranja prostora za dušu – da ne ostane zarobljena među zidovima
U srpskoj tradiciji, neobjašnjivo zvonjenje označava smrt, opomenu ili dolazak duše
U srpskom narodnom verovanju, petao ne budi samo ljude – on tera demone i označava povratak svetlosti
Zašto su naši preci smatrali da je ptica na prozoru znak smrti, bolesti ili velike promene
Kako je mesečina postala portal drugog sveta, a prozor mesto nesanice i bolesti
Gromovnik koji vozi vatrena kola – kako je pagansko božanstvo preživelo kao hrišćanski svetac
U staroj srpskoj tradiciji, svaka kuća imala je svog „domaćeg“ – nevidljivog duha koji čuva ognjište, porodicu i mir. Poštovan tiho, hranjen simbolično, ovaj duh je bio prvi znak da je kuća živa – i prvi koji bi nestao kada dom počne da se raspada iznutra.
Zašto Srbi posečeno drvo „umiruju” žrtvom kokoši i kako je ova praksa opstala vekovima
U dubinama srpske kulturne baštine leže priče koje su prenosili kroz vekove, oblikujući identitet naroda i ostavljajući neizbrisiv trag u kolektivnoj svesti. Mitovi i legende, prepleteni s istorijskim i folklorističkim elementima, čine neodvojivi deo nasleđa srpskog naroda.